Het massief bakstenen kabelbaangebouw met een dak en 25 metalen ramen werd in 1914 gebouwd over een lengte van 60 m en is vandaag de dag een zeer zeldzaam handelsmonument in zijn oorspronkelijke uiterlijk, zelfs buiten de regio. Het gebouw werd in 2002/3 gerenoveerd door de Förderverein Heimatpflege u. traditionelles Rüthen e.V. en in mei 2003 geopend als kabelbaanmuseum. Binnen zijn er talrijke historische displays, gereedschappen, apparaten en machines van dit oude ambacht, met behulp waarvan de vervaardiging van touwen vandaag de dag nog steeds kan worden gedemonstreerd aan een geïnteresseerd publiek.
Groepen kunnen het museum op afspraak bezoeken via het toeristenbureau van Rüthen als onderdeel van een rondleiding door de stad. Eeuwen geleden was de touwslagerij een van de talrijke ambachten van een zo zelfvoorzienend mogelijk economisch systeem in de stad Rüthen. Lokale touwslagerijen (reepschleger of reepdreger) zijn bijvoorbeeld terug te vinden in de stadslijsten en schatregisters van 1648 en 1759.
In de beroeps- en handelsstatistieken van Rüthen van de 19e eeuw wordt de touwslagerij gedocumenteerd met 6 bedrijven in 1848, 3 in 1885 en 2 in 1900. De laatste overgebleven touwslagerij staakte haar activiteiten in 1937 als gevolg van de toenemende mechanisatie, de verspreiding van industrieel geproduceerde touwen en de onstuitbare dominantie van kettingen en staalkabels. De touwslagers produceerden voornamelijk landbouwproducten, zoals schoofbanden, veehalsters, paarden- en ploegtouwen, hooi- en graantouwen, trektouwen van verschillende lengtes en diktes, enz., maar af en toe ook scheepstouwen, visnetten, beltouwen en altijd een groot aantal twijnen en waslijnen voor algemeen huishoudelijk gebruik. Alle touwfabricageproducten werden gemaakt van hennep, dat meestal in balen uit Rusland werd geleverd.
Voordat de touwen, koorden en lijnen de gewenste vorm qua lengte en diameter kregen, moesten er echter lange draden worden gesponnen van de ruwe hennep na de verwerkingsfasen van hakken en kammen. In het verdere fabricageproces werden de afzonderlijke draden dan tot koorden gedraaid (twijnen), die vervolgens, afhankelijk van de vereisten, in meerdere draadpaden tot het gewenste eindproduct werden gevormd door middel van verdere nauwkeurig gecoördineerde twijnprocessen met behulp van touwharnassen en sleden. Op deze manier werden de hennepdraden omgezet in een koord, de koorden in een touw en de koorden werden uiteindelijk omgezet in het bijbehorende sterke touw: werkprocessen die, in de tijd vóór de elektrificatie, veel fysieke kracht en speciale handigheid van de touwslagers vergden.